Özüne dön

Bir gün bir arkadaşım bana „gözlerine bakınca ağlayasım geliyor, özüne dönmelisin“ demişti…
Bu cümle beni çok düşündürdü. Hiç bir zaman bana söylenenleri es geçmem. Her zaman anlamaya çalışırım. Bazen kendimizin göremediğini başkaları görür. Bize ayna tutarlar. Ve evet, haklıydı. Özümden uzaklaşmıştım. Eski Hülya değildim. Aslında kendim de farkındaydım, inanmak istemesem de.
Kendimi kaybetmedim elbette. Sadece çok diplere bir yerlere sakladım bazı şeyleri… Oradalar biliyorum. Kötü şeyler olduklarından değil. Tam aksine, aslında iyi şeyler. Özümden parçalar. Ama bazen yaşadıklarından dolayı yolunun istikametini değiştirir insan. Bu yolun üzerinde yeni şeyler keşfedersin. Her zaman iyi şeyler olmasa da…
Belli bir zaman sonra tekrar özünü hatırlarsın. Hatta özlersin. Oraya varmak için yola koyulursun. Yeni keşfettiklerinin arasından seçtiklerini de yanına alarak. Onları da özüne eklemek istersin. Özün artık çok daha geniştir. Raylarda giden trene bir kaç vagon daha eklenmiştir…

Hülya Nazlıcan